مسأله 345- به دو چيز انسان جنب مىشود: اول جماع. دوم بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد با شهوت باشد يا بىشهوت، با اختيار باشد يا بىاختيار.
مسأله 346- اگر رطوبتى از مرد خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن بدن سست شده، آن رطوبت حكم منى دارد، واگر هيچ يك از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حكم منىندارد. ولى در زن و مريض لازم نيست آن آب با جستن بيرون آمده باشد، بلكه اگر با شهوت بيرون آمده باشد در حكم منى است و لازم نيست بدن او سست شود.
مسأله 347- اگر از مردى كه مريض نيست آبى بيرون آيد كه يكى از سه نشانهاى را كه در مسأله پيش گفته شد داشته باشد و نداند نشانههاى ديگرى را داشته يا نه، چنانچه پيش از بيرون آمدن آن آب وضو نداشته، بايد وضو بگيرد.
مسأله 348- مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر بول نكند وبعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى دارد.
مسأله 349- اگر انسان جماع كند و به اندازه ختنهگاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشند يا نا بالغ اگر چه منى بيرون نيايد، هر دو جنب مىشوند.
مسأله 350- اگر شك كند كه به مقدار ختنهگاه داخل شده يا نه غسل بر او واجب نيست.
مسأله 351- اگر نعوذ باللّه حيوانى را وطى كند؛ يعنى با او نزديكى نمايد ومنى از او بيرون آيد غسل تنها كافى است. واگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى وضو داشته باز هم غسل تنها كافىاست و اگر وضو نداشته، احتياط واجب آن است كه غسل كند، وضو هم بگيرد.
مسأله 352- اگر منى از جاى خود حركت كند وبيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 353- كسى كه نمىتواند غسل كند ولى تيمم برايش ممكن است، اگر بعد از داخل شدن وقت نماز بدون جهت با عيال خود نزديكى كند، اشكال دارد. ولى اگر براى لذت بردن يا ترس از براى خودش باشد اشكال ندارد.
مسأله 354- اگر در لباس خود منى ببيند وبداند كه از خود او است وبراى آن غسل نكرده، بايد غسل كند و نمازهايى را كه يقين دارد، بعد از بيرون آمدن منى خوانده قضا كند، ولى نمازهايى را كه احتمال مىدهد بعد از بيرون آمدن آن منى خوانده، لازم نيست قضا نمايد.